Wij kunnen álles!

”Er zijn docenten die lesgeven met hun eigen kennis als uitgangspunt. Wat zij weten, wordt vervolgens met de paplepel ingegoten. Dat moet je hier vooral niet doen, want dan ben ik hun rem, hun glazen plafond. Dan kunnen ze nooit méér leren dan ík weet. Voor iedereen, ook voor mij, is het elke keer weer een ontdekkingsreis.”

“Uiteindelijk gaat het níét om de uitkomst, níét om dat robotje. Dat kan een balletje voortduwen of langs een zwarte lijn lopen, nou boeiend. Het belangrijkste wat ze hier leren, is opereren in een multidisciplinair team. Teamwork. Wat wij doen is veel belangrijker dan een beetje prutsen aan robotjes. Dat hoor ik ook van onze oud-leerlingen terug: ‘De meeste dingen die ik nu in mijn dagelijks leven of in mijn studie gebruik, zijn de dingen die ik bij robotica heb geleerd.’ ”

“Een wedstrijd is een trucje, want voor de leerlingen is het een enorme stimulans. Als er twijfels over techniek bestonden – ‘kan ik dit wel? Is het niet saai?’ – dan zijn die na zo’n wedstrijd verdwenen omdat het een hele mooie vorm van werken met techniek is. Dat is niet saai, dan ben je geen nerd, al is dat zo langzamerhand een geuzennaam. Er zijn leerlingen die door robotica voor een technische studie hebben gekozen, terwijl ze er daarvoor zelfs niet over hadden nagedacht.”

“Mijn taak is het wijzen op mogelijkheden, balletjes opgooien. Daar ben ik goed in. En ik knuffel ze dood. Dat werkt: ‘Jij wilt zo graag programmeren? Dan krijg je van mij alle beschikbare middelen. Je gaat daar het allerbeste in worden!’ We hebben nu een team dat al voor de tweede keer naar Amerika gaat, dat heeft als uitgangspunt: ‘Het maakt niet uit wat de opdracht is, al moeten we de beste taart maken, wij kunnen het!’ Dat wordt een selffulfilling prophecy, want het gebeurt ook. Het maakt niet meer uit wat je ze laat doen, ze kunnen het.”

Tekst: Casper Postmaa